مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
ای علوی ذات و خدایی صفات صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات سـیـد و سالار شباب بـهـشـت دست قـضا و قـلـم سرنـوشت زادهٔ طـوبـی و بـهـشت برین نـور خـدا در ظـلـمـات زمین عـلت غـائیِ هـمه مـمـکـنـات عـمـر ابـد داده به آب حـیـات پاک‌ترین گـوهـر نـسـل بـشر از همه خـوبان جهان خوبتـر جـدّ تـو پـیـغـمـبـر نـوع بـشر جن و ملک بر قدمش سوده سر آیــنــهٔ پــاک کـه نـــور خــدا تـابـد از این آیـنـه بر مـاسـوا باب تو سر سـلـسلۀ اولـیاست چشم پر از نور خدا مرتضاست مـادر تـو دخـت پـیـمـبـر بـود آیـه‌ای از سـورۀ کـوثــر بـود پــرده‌نـشـیـن حــرم کـبــریــا فاطـمه آن زُهـرهٔ زهـرای ما عاشق کل، حضرت سلطان عشق خـون خدا شاه شهـیدان عشق با تو ز یک گوهر و یک مادر است ظلّ خدایی تواَش بر سر است آیـــنــهٔ ذات مـــحــمــد نــمــا حُـسن خـدایی، حسن مجـتـبی نام حسن، روی حسن، خو حسن نـور خــدا چـارمـی پـنـج تـن آیهٔ تـطـهـیـر به شأن شماست حکم شما امر اولی‌الامر ماست سینهٔ سـیـنای شما طور وحی نور شما شاخه‌ای از نور وحی در رمضان ماه نشاط و سرور ماه دعـا، ماه خـدا، مـاه نـور نورفشان شد ز دو سو آسمان در دو افق تافت دو خورشید جان وحـی خــدا از افـــق ایــزدی نـور حـسـن از افـق احـمـدی مُشک و گلابی به هم آمیختند در قــدح اهـل ولا ریـخــتـنـد این رمضان از تو شرف یافته نـور تو بـر جـبـهـهٔ او تـافـته نـیـمـۀ مـاه رمـضـان عــزیـز گیسوی مشکین تو شد مشک‌بیز نور خدا تافت در آن روی ماه خاصه از آن چشم به دشت سیاه سرخی گل عکس گل روی توست ظلمت شب سایهٔ گیسوی توست روز که خورشید درخشان صبح سر زند از چاک گریبان صبح ای رخ تو در رمضان بدر ما هر سر موی تو شب قـدر ما بعد علی شاخص عترت تویی وارث مـیـراث نـبـوت تـویی مصلحـت مـلت اسـلام و دین کرد تو را گوشهٔ عزلت نشین مـلـت اسـلام کـه پـایـنـده بـاد مشـعـل تـوحـید که تابـنده باد هر دو رهـیـن خـدمـات توأند شـکــر گـذارنـدۀ ذات تــوأنـد تا ابـد ای خـسـرو والا مـقـام بر تـو و بر دین محـمـد سلام کلک «ریاضی» که گهر ریز شد زان نظـر مرحـمـت‌آمـیز شد |